Epilog

Kolejne dni wypełnione były przede wszystkim naprawą zamku oraz przygotowaniem do uroczystości pogrzebowych. Uroczystości te miały odbyć się równy tydzień po bitwie o Hogwart, jak zaczęto o niej mówić. Aby dać odetchnąć uczniom przed tym ciężkim dniem pozwolono im na tydzień wolnego. I tak większa część uczniów skorzystała i wyjechała do rodzin, aby wspólnie cieszyć się końcem wojny, bądź też opłakiwać poległych bliskich. Ci którzy mieli rodzinę na miejscu, jak Nicole i Harry, skorzystali z możliwości odwiedzenia Beauxbatons, w którym nadal w większości przebywali młodsi uczniowie. Nicole bardzo się ucieszyła na takie rozwiązanie, gdyż chciała jak najszybciej zobaczyć się z Laurą. Do rodzeństwa Potter dołączyli Malfoy’owie i Blaise Zabini. Młodzi Snape’owie natomiast jako jedyni uczniowie zostali w Hogwarcie, czuwając przy ojcu, który powoli dochodził do siebie.

Severus Snape wybudził się już kolejnego dnia, a następnego dnia, gdy był w stanie podnieść się z łóżka, Skrzydło Szpitalne było świadkiem historycznej chwili, w której to trójka Huncwotów szczerze przeprosiła Mistrza Eliksirów za swoje dawne czyny. Ten natomiast odwdzięczył się im tym samym i z wąskim uśmiechem stwierdził, że przyjaciółmi to na pewno nie zostaną, ale mogą zacząć zachowywać się jak na dorosłych przystało. Były śmierciożerca bez jarzma dwóch panów nad sobą okazał się bardziej przyjaznym człowiekiem, choć nie mniej sarkastycznym.

Uroczystości pogrzebowe odbywały się na błoniach Hogwartu, gdzie pochowano 70 ofiar bitwy o Hogwart. Był to bardzo smutny i emocjonujący dzień, a mimo to słoneczny i dający nadzieję na przyszłość. Obecnych było wiele osób, tych bardziej bliższych zmarłym i tych, którzy byli tam dla poklasku. Najbardziej okazały był pochówek dyrektora Hogwartu, przemawiało wtedy wiele osób, bardziej lub mniej szczerze. Jednak najwięcej emocji przysporzyło ostatnie pożegnanie Ronalda Weasley’a. Tuż przy niewielkim nagrobku stała cała rodzina zmarłego, na ich piegowatych twarzach swobodnie płynęły łzy, nawet na twarzach bliźniaków zawsze skorych do żartów nie było nikłego śladu uśmiechu. Dookoła nich stali przyjaciele, którzy chcieli wesprzeć cierpiącą rodzinę. Nicole ze łzami w oczach wraz z resztą Potterów również była niedaleko. Harry i Draco opowiedzieli jej jak naprawdę zginął rudowłosy Gryfon i to nią naprawdę wstrząsnęło. Wiedziała również, że ta historia się rozeszła i wszyscy wiedzą jak poległ Ronald. Do tej pory nie potrafiła spojrzeć w twarz Molly Weasley, w końcu to przez nią kobieta straciła syna. Jednak gdy przyszedł czas na kondolencje wiedziała, że w jej obowiązku jest skonfrontować się z tą rodziną. Wraz z rodzicami i Harrym podeszła do państwa Weasley. To James i Lily jako pierwsi przemówili.

- Tak nam przykro Molly – zaczęła Lily.

- Pamiętajcie, że zawsze macie nasze wsparcie, co by się nie działo – dokończył James. Potem przytulili oni rudowłose małżeństwo, które podziękowało im. Nicole nie wiedząc nawet kiedy znalazła się naprzeciwko zapłakanej nestorki rodu Weasley.

- Ja przepraszam… - Łzy swobodnie spływały z jej oczu, a ona nie wiedziała co mogła powiedzieć więcej. Jednak Molly nie oczekiwała po niej nic więcej, bo przyciągnęła ją do siebie mocno i powiedziała:

- Dziecko, przecież to nie była twoja wina!

Po tych ciężkich chwilach większość obecnych rozeszła się. W Wielkiej Sali przygotowany został bankiet, na którym wspominano zmarłych i dziękowano za ich poświęcenie, które sprawiło, że wreszcie mogli żyć w spokojnych czasach. 

Tej nocy Nicole choć się tego nie spodziewała we śnie spotkała się z Adrienne.

- Adrienne! Tak się cieszę, że cię widzę!

- Tak, Nicole, ja również, ale nie mamy dużo czasu – zauważyła swoim spokojnym głosem blondynka.

- Ale Adrienne, czy coś się stało? To jeszcze nie koniec? – pytała już trochę przestraszona Ślizgonka.

- Nicole, spokojnie, nic się nie stało. Chciałam się tylko z tobą pożegnać – wyjaśniła jej.

- Ale jak to? – Panna Potter była wyraźnie zbita z tropu. Jej towarzyszka odpowiedziała delikatnym uśmiechem.

- To już koniec naszej przygody. Spisałaś się znakomicie, dzięki tobie Harry’emu udało się doprowadzić to wszystko do końca. Możesz być z siebie dumna.

- Ja nie chcę, aby to był koniec! – sprzeciwiła się czarnowłosa, a zrobiła to niemal tonem rozpieszczonej księżniczki, na co Adrienne szczerze się roześmiała.

- Nicole, to nie jest koniec, a przynajmniej nie twój. Przed tobą jeszcze wiele do zrobienia, czeka cię wspaniałe życie wypełnione przede wszystkim przyjaźnią i miłością. Masz przed sobą długą drogę i tylko ty możesz zdecydować, w którą pójść stronę. Jednak musisz mi również pozwolić na dotarcie do mojego celu, do kresu tej drogi. To już jest ten czas. – Po tych słowach Nicole przytuliła się do swojej przewodniczki, aż wreszcie odsunęła się od niej ze zmoczoną łzami twarzą.

- Dziękuję ci za wszystko, Adrienne. Nigdy cię nie zapomnę. – Gdy tylko Ślizgonka wypowiedziała te słowa, postać blondwłosego Anioła Życia zaczęła znikać, a gdy znikła całkowicie, Nicole obudziła się w swoim dormitorium. Zaraz jednak z uśmiechem na ustach i lekkością w sercu ponownie zapadła w spokojny sen.

Nadspodziewanie szybko po tych wydarzeniach Hogwart dochodził do siebie. W pierwszej kolejności naprawiono wieże, aby zapewnić miejsce uczniom, którzy chcąc, nie chcąc musieli ponownie zabrać się za naukę. Miesiąc po bitwie odbyły się egzaminy i wszystko zaczęło wracać do siebie. Zanim się zorientowali nadszedł koniec roku szkolnego i pożegnalna uczta. To właśnie po niej Nicole złapała Draco, gdy przypomniała sobie o pewnym ważnym szczególe.

- Draco! – wykrzyknęła Nicole zatrzymując blondyna w Wielkiej Sali, gdy reszta uczniów wychodziła. – Przypomniałam sobie! Nasz zakład! Pamiętasz?

- Coś tam pamiętam – skrzywił się i od razu zastanawiał jak wyłgać się od życzenia, które będzie musiał spełnić.

- Wygrałam! Umiesz wyczarować cielesnego patronusa, więc musisz spełnić moje życzenie. I nie zaprzeczysz, bo wszyscy widzieli to podczas bitwy. – Malfoy szybko przypomniał sobie ich rozmowę na wieży i coś wpadło mu do głowy.

- Tak właściwie to umawialiśmy się na zwykłego cielesnego patronusa, a ja wyczarowałem zaawansowanego patronusa – uśmiechnął się złośliwie. – Więc tak w zasadzie to przegrałaś, kotek.

- Ej to też się liczy, bo zwykłego też wyczarujesz! – Nicole się oburzyła, że jej chłopak chce tak oszukiwać. – Zrób to teraz, a przekonasz się, że ja wygrałam. – Draco zrobił to i już po chwili okrążała ich srebrzysto-biała pantera.

- Ale nie udowodnisz mi, że potrafiłem to zrobić przed końcem roku szkolnego, a ten się właśnie skończył. – Złośliwy wyraz nie schodził z jego twarzy. – Więc to ty spełniasz moje życzenie – mruknął i pocałował ją głęboko. Nicole oderwała się od niego i skwitowała to tylko jednym słowem.

- Ślizgon. – A potem ponownie połączyła ich usta. Po dłuższej chwili oderwali się od siebie. – To co chcesz żebym zrobiła? – zapytała pokonana. Draco przez chwilę się zastanawiał, cały czas trzymając ją w objęciach.

- Wyjdź za mnie! – Nicole szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia. Tego się nie spodziewała. Znając swojego chłopaka stawiała na striptiz albo inną podobną głupotę. – Może nie teraz, ale jak skończymy szkołę. Nie uciekniesz mi już Potter. -  Nadal uśmiechał się złośliwie, ale Nicole była pewna, że to nie są żarty.

- Skoro przegrałam to chyba nie mam wyjścia – zaśmiała się, a potem dodała – nie mam zamiaru od ciebie uciekać, panie Malfoy.

W samym Hogwarcie zaszło bardzo wiele zmian. Przede wszystkim na fotelu Dumbledore’a zasiadała teraz Minerwa McGonnagall. Jej miejsce ku zdziwieniu wszystkich zajął James Potter, sam zainteresowany nie sądził, że nauczanie przyniesie mu tyle frajdy. Miejsce profesora Flitwicka zajęła zaś Lily Potter. Jej mąż dotrzymał obietnicy i już równy rok po wojnie rodzina Potterów miała się powiększyć, a Potterowie wreszcie mogli doświadczyć spokojnego rodzicielstwa bez wiszącej nad nimi wojny. I mimo tego, że małżeństwo spodziewało się kolejnego dziecka nic nie stało na przeszkodzie, aby zajęli się nauczaniem. Lily zapewniała, że będzie w stanie połączyć obowiązki związane z ponownym macierzyństwem z obowiązkami nauczyciela oraz opiekuna domu Gryffindora. Minerwa była świadoma, że powierzenie jej dawnej roli nauczycielowi transmutacji, choć była to nie pisana tradycja, byłoby skrajnie nieodpowiedzialne, kiedy tym nauczycielem był Huncwot, który nadal miał w sobie wiele z chłopca, którym kiedyś był. Lily była odpowiedzialna i sprawiedliwa. Należała jej się ta posada. A choć urodzić miała w okolicach maja to McGonnagall zapewniła, że na te dwa miesiące sama może ją zastąpić pod warunkiem, że Lily będzie gotowa we wrześniu ponownie objąć swoje obowiązki.

Do tej dwójki w Hogwarcie dołączył oczywiście Syriusz, który dostał posadę, którą wcześniej obejmowała Annabelle Bennett. Ze swoim dziedzictwem był odpowiednią osobą na nauczyciela obrony przed czarną magią. Gdy Syriusz dowiedział się, że Potterowie spodziewają się kolejnego potomka niemal natychmiast zaciągnął Annabelle przed ołtarz. Świeżo upieczona pani Black choć lubiła nauczanie nie chciała wracać do Hogwartu. Po urodzeniu dziedzica Blacków postanowiła z powrotem dołączyć do biura aurorów, gdzie pełniła rolę doradcy i szkoleniowca nowych kadetów.

W Hogwarcie brakowało im teraz tylko Remusa, ale ten sprawdzał się teraz w roli przewodniczącego Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami oraz był bezpośrednim łącznikiem między wilkołakami, a Ministerstwem Magii. Wreszcie dał się przekonać Tonks, że zasługuje na rodzinę, która będzie go kochać i pozwolił na to, aby mogli ją razem stworzyć. I tak jego żona po urodzeniu małego Teddiego postanowiła, że zanim wróci do pracy aurora musi minąć co najmniej kilka lat.

Ginny, która miała wyznaczony termin porodu na styczeń postanowiła wraz z Samem, że po zdanych SUMach naukę do OWTMów zacznie już po porodzie. Dzięki znajomościom Severusa, zapewnił on swojemu synowi, a potem także synowej, ukończenie nauki z prywatnymi nauczycielami i podejście do egzaminów kończących szkołę w indywidualnym terminie. Dzięki temu i swojemu samozaparciu Samuel Snape ukończył naukę kilka dni przed narodzinami swojego syna Fabiana Ronalda Snape’a. Mimo sprzeciwu rodziców Ginny młoda rodzina zamieszkała w Spinner’s End, rodzinnym domu Sama. Tam nie byli niepokojeni przez nikogo, ponieważ Severus po pierwsze i tak większość czasu spędzał w Hogwarcie, a po drugie uznał, że należy im się odrobina prywatności, aby mogli nauczyć się żyć ze sobą, a Vanessa w tym czasie była na siódmym roku w Hogwarcie.

Choć cały Hogwart został w pełni odbudowany, wszystkie wieże znowu pełniły swoje role, a Gryfoni i Krukoni byli w posiadaniu nowych dormitoriów, to jednak podziały między domowe przestały być tak widoczne. W Wielkiej Sali uczniowie nie przejmowali się przy którym stole siadają przy posiłkach. Gdy stali na korytarzach w grupach swoich znajomych widoczne były różne barwy krawatów i naszywek. Przestali dzielić się między domami. Odwiedzali się wzajemnie w pokojach wspólnych i już nikogo to nie dziwiło. Jedynym miejscem gdzie konkurencja między domowa była widoczna było boisko Quidittcha, ale z tym już każdy mógł się pogodzić.

Wojna sprawiła, że zmiany zaszły nie tylko w Hogwarcie, ale też w całym czarodziejskim świecie gdzie wreszcie przestała być ważna czystość krwi. Najważniejsze było to, że wszyscy zgodnie przyzwyczaili się do takiego stanu rzeczy i w głębi serca cieszyli się z niego. Co oznaczało tylko tyle, że zmiany zaszły w nich samych.

Gdy jedenaście lat później progi Hogwartu przekroczyli Alexander Potter, Izar Black, Ted Lupin oraz Fabian Snape miejsce to było znacznie lepszym miejscem niż gdy do tej szkoły uczęszczali ich rodzice oraz starsze rodzeństwo. Nikogo już nie dziwiło, że kolejny Potter, który trafił do Slytherinu, przyjaźnił się z Blackiem, który został Gryfonem, a także pierwszym Snapem wśród Krukonów oraz Lupinem, który po mamie został Puchonem. Cała czwórka została zgodnie określona mianem Huncwotów 3.0, ewentualnie czasem też nazywano ich następcami Weasley’ów.

***

Przed Wami obiecany epilog, a to jeszcze nie koniec, ale o tym później.

Cieszę się, że dotrwałam do tego momentu, aby móc Wam pokazać koniec tej historii. Choć wiem ile w niej niedociągnięć, błędów i niekonsekwecji, ale jest to moja pierwsza ukończona historia i z tego jestem najzwyczajniej w świecie dumna. Pewnie gdybym była bardziej systematyczna to nie dość, że historia ukończona zostałaby o jakieś kilka lat wcześniej, to jeszcze wyglądałaby zupełnie inaczej. Przez te siedem lat dorastałam i ja, i ta historia, i przede wszystkim jej bohaterowie, co mam nadzieję widać w tych 70 rozdziałach.

Chciałam podziękować przede wszystkim każdemu czytelnikowi z osobna, i tym którzy przez tak długi czas oczekiwania na zakończenie zrezygnowali, i tym którzy dołączyli do tej historii po moim "powrocie", a przede wszystkim tym którzy są tu od początku. Naprawdę Wam dziękuję!!! Dziękuję za każde wejście tutaj, za każdy komentarz, za każdą opinię i sugestię i oczywiście za każdą pochwałę i krytykę.

Dziękuję za tego ostatniego tasiemca od Anonima. Bardzo miło mi się czytało ten przydługi komentarz ;) Dziękuję Ci przede wszystkim za to, że uświadomiłaś mi, że istnieją osoby, które tak długi czas śledziły historię Nicole, przez co musiałam dać sobie mentalnego kopa za to, że tyle to trwało. Dziękuję za każdą opinię i od razu zaznaczę, że z wieloma się zgadzam ;) 

Podsumowując, to już prawie koniec tej historii. I tu wspomnę o niespodziance, o której pisałam pod poprzednim rozdziałem. Epilog, który dzisiaj Wam wstawiam jest podsumowaniem całości, ale to jeszcze nie koniec. Pokusiłam się o napisaniu krótkiego ciągu dalszego, tak, żeby ci którzy lubią Happy Endy mogli jeszcze przez chwilę pocieszyć się rozszerzonym opisem tego ich żyli długo i szczęśliwie. Wstawię to w kilkuodcinkowym dodatku. Na razie mam gotowe 2,5 dodatku. Docelowo chcę, aby to były max 4 części. Chciałabym też bardzo wstawić Wam wszystko do końca roku, ale nic nie obiecuję, bo wiecie jak to ze mną jest.

Przed Wami jest jeszcze druga niespodzianka, ale o tym napiszę jeszcze jak opublikuję ostatni dodatek. W każdym razie mam nadzieję, że Mikołaj przyniósł Wam dużo prezentów i zapraszam do czytania epilogu.

Pozdrawiam,

AniaXXX